Przed Sądem Rejonowym w Koninie – Wydziałem Pracy zakończyła się sprawa z powództwa zwolnionej 2 lata temu pracownicy Miejskiego Domu Kultury w Kole. Kobieta, która pełniła od dawna pełniła w MDK funkcję Kierownika Administracyjnego i miała powierzonych w zakresie pracy bardzo wiele odpowiedzialnych zadań, została zwolniona przez nowego dyrektora instytucji wkrótce po objęciu przez niego stanowiska danego mu przez burmistrza. Po długim procesie Sąd uznał jej roszczenie za zasadne, choć nie przywrócił do pracy, ale przyznał odszkodowanie w wysokości 13.860 zł, a także zasądził dla niej od MDK zwrot kosztów procesu – 2.862 zł i 93,13 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Razem MDK ma zapłacić aż 16.815,13 zł !!! Mimo wszystko powódka nie jest zadowolona z werdyktu Sądu i zapowiedziała apelację.

Dwa tygodnie przed ogłoszeniem wyroku odbyła się ostatnia rozprawa z powództwa zwolnionej kobiety. Wtedy to Sąd oprócz jej wersji zdarzeń usłyszał wersję burmistrza Stanisława Maciaszka oraz dyrektora MDK Radomira Pioruna, który reprezentował pozwaną placówkę kulturalną.

Pierwszy zeznawał przed Sądem burmistrz, który na pytania Sądu o przyczynę zwolnienia pracownicy MDK stwierdził, że nie jest on mu znany, bo nie on podejmował tę decyzję tylko zrobił to dyrektor placówki. Powiedział, że dyrektor podjął kroki zmierzające do reorganizacji Domu Kultury, a w związku z tym powstał nowy regulamin organizacyjny, ale nie pamiętał czy go podpisywał. Wtedy adwokat pracownicy stwierdził, że są z tamtego okresu dwie wersje tego regulaminu, które różnią się treścią. Potem adwokat pytał czy burmistrz składał powódce obietnice przywrócenia do pracy w obecności jej męża. – Jeśli nie podejmował pan decyzji o jej zwolnieniu, to po co pan się z nią spotkał? – dociekał pełnomocnik zwolnionej. Burmistrz przyznał, że do rozmowy doszło. -Ale żadnych obietnic nie składałem – dodał – Spotykam się z różnymi osobami. Ta pani jest mieszkanką Koła i ma prawo do mnie przyjść – powiedział Maciaszek – Chciałem załatwić ten problem jako burmistrz, by powódka była zadowolona, ale ja nie będę presją wymuszał na dyrektorze odnośnie przyjęcia powódki i skoro dyrektor bezwzględnie się sprzeciwił, to nic nie mogłem zrobić. Decyzję o zatrudnieniu powódki podejmuje dyrektor, a nie burmistrz miasta Koła. I z tego wynika, że tutaj ten system komunikacji między moją osobą a dyrektorem jest na najwyższym poziomie, że ja nic do niczego pana dyrektora nie zmuszałem.

Ponownie zapytany o to samo przez adwokata, i gdy zwrócił on uwagę, że był świadek tej rozmowy jak burmistrz obiecywał przywrócenie powódce do pracy, Stanisław Maciaszek przyznał, że spotkanie było, „ale nie pamiętam czy obiecywałem czy nie”.

Na pytanie jakie relacje łączą jego i dyrektora MDK odpowiedział krótko: – Służbowe.

– A czy spotyka się pan z dyrektorem prywatnie, np. na jakiś imprezach czy imieninach? – pytał prawnik.

– Nie, nie spotykam się – odparł burmistrz.

– A czy znał pan pozwanego przed wypowiedzeniem umowy powódce? – ciągnął przepytywanie adwokat.

– Tak, znałem go, ale nie łączyły mnie z pozwanym jakiekolwiek relacje koleżeńskie. Postawiłem tylko na jego fachowość. Radomira Pioruna znałem kilka lat – odparł włodarz. W podobnym tonie później wypowiadał się w swoich zeznaniach dyrektor MDK, który stwierdził, że z burmistrzem łączą go jedynie relacje zawodowe: – Z panem burmistrzem przed powołaniem znaliśmy się tylko na „dzień dobry”.

Potem burmistrz Stanisław Maciaszek pochwalił się czymś bardzo zaskakującym z punktu widzenia partii politycznej, której jest członkiem:

– Wybierając dyrektora MDK potraktowałem go bardzo konstruktywnie i merytorycznie – powiedział – i ja nie kierowałem się tutaj żadnymi przesłankami politycznymi, bo nadmienię, że ja startowałem z ugrupowania Prawo i Sprawiedliwość, a pan dyrektor z Platformy Obywatelskiej. I to tutaj daje konstrukcję takiej dobrej relacji społecznej i współpracy.

– Czy zwolnienie powódki spowodowało oszczędności finansowe? -dociekał dalej adwokat.

– Z relacji, wypowiedzi strony pozwanej miały spowodować. I myślę, że spowodowały – odpowiedział burmistrz.

Nie będziemy już szczegółowo przytaczać zeznań dyrektora MDK Radomira Pioruna oraz zwolnionej przez niego pracownicy Domu Kultury w Kole, bo były one bardzo wyczerpujące. Warto przytoczyć z nich jedynie kilka ważniejszych fragmentów. Warto też podkreślić, że zeznania powódki oraz pozwanego były całkowicie wykluczające się. Można było odnieść wrażenie, że w swoich zeznaniach relacjonowali oni całkowicie inne wydarzenia, choć tak naprawdę miały to być te same. Ich zeznania wykluczały się całkowicie, co było kuriozalne.

– Gdy w dniu obejmowania stanowiska nowego dyrektora wprowadził do MDK ówczesny zastępca burmistrza, pierwszą czynnością, jaką zrobił, była zmiana zamków w gabinecie oraz zażądał przyniesienia do siebie wszystkich akt personalnych pracowników – powiedziała powódka – Wcześniej wydawało mi się, że moje relacje z panem Piorunem były poprawne. Nie jestem skonfliktowana z panem dyrektorem, Dyrektor powiedział mi później, że nie mieszczę się w jego wizji, na co odpowiedziałam mu, że wizję to może mieć w swoim prywatnym teatrze, a tu powinien przestrzegać Kodeksu Pracy i współżycia społecznego (…) On mówił, że ma żal do poprzedniej pani dyrektor, ale co ja miałam z tym wspólnego?

Powódka dowodziła przez całość rozprawy, że jej stanowisko tak naprawdę nie zostało przez dyrektora placówki zlikwidowane. – Uważam, że moje stanowisko nie zostało zlikwidowane, że likwidacja ta jest pozorna, a moje obowiązki przejęły inne osoby, gdyż z mojego stanowiska utworzono dwa. Może tylko inaczej się to nazywa, czynności inaczej się nazywają.

Była pracownica MDK i jej adwokat podnosili również sprawę zeznań jednej z pracownic tej placówki, która wpierw podpisała na prośbę dyrektora notatkę, w której przyznała, że była świadkiem wręczenia powódce wypowiedzenia umowy o pracę, a potem, w trakcie zeznań w Sądzie, wycofała się z tego twierdząc, że taka sytuacja nie miała miejsca. – Podpisała sprzeczną z prawdą notatkę dyrektorowi, bo rozumiem, że chciała jeszcze pracować – skonkludowała tę sytuację powódka.

Jak już wcześniej było wspomniane, zeznania dyrektora MDK były bardzo rozbieżne z zeznaniami zwolnionej przez niego pracownicy w kluczowych kwestiach, a szczególnie w relacji przebiegu ostatniego dnia, gdy się widzieli. Na przykład powódka twierdziła, że nie podpisała listy obecności, a dyrektor, że to zrobiła. On twierdził, że powódka otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę, a z kolei ona, że nie było takiej sytuacji. Powódka twierdziła, że w ostatnim dniu przyszła później do pracy, bo faktycznie już miała zwolnienie, ale dyrektor prosił ją usilnie, by wykonała pewne niezbędne czynności finansowe, a na sprawie R. Piorun zeznał, że była pracownica zjawiła się w pracy rano o godzinie 8.00. Ona zeznała, że zrobiła tylko kilka czynności (w tym pilne przelewy i zmianę podpisu w banku) i poszła do domu, a on zeznał, że wykonywała normalne obowiązki i nie informowała go o złym samopoczuciu ani o zwolnieniu lekarskim. I tak dalej. Dyrektor stwierdził poza tym, że jej stanowisko pracy zostało faktycznie zlikwidowane, a obowiązki rozdysponowane na innych pracowników, a poza tym, że „powódka nie mogła przejąć tych zadań, bo nie miała w tej dziedzinie wykształcenia”. Jednak chwilę wcześniej była pracownica zeznała, że: „na moje miejsce została wybrana, jak się okazało, koleżanka byłej już ówczesnej kadrowej Urzędu Miejskiego (co zostało potwierdzone w aktach sprawy), która skończyła fizjoterapię, co ma się nijak do zatrudnienia w MDK, a drugą osobą był wieloletni znajomy pana dyrektora, który potwierdził to we wcześniejszych zeznaniach.”

Przypomnijmy w tym miejscu zeznanie tego właśnie pracownika MDK z wcześniejszej rozprawy w czerwcu 2016 r. Pracownik administracyjny, zatrudniony jako Specjalista ds. PR przez nowego dyrektora wkrótce po jego nominacji, zeznał przed Sądem: „znam się prywatnie z dyrektorem od 20 lat, on jest moim kolegą”. Tymczasem dyrektor MDK zeznał przed Sądem w ostatnim dniu rozprawy, że „w Kole wszyscy się znają. Z tym panem znamy się z racji wcześniejszych działań zawodowych i organizacji festiwalu”.

I co na to wszystko nasi Czytelnicy? Czy napięty budżet MDK wytrzyma wypłatę odszkodowania byłej pracownicy zwolnionej przez obecnego dyrektora? Z czego ma być to zapłacone – może z biletów kinowych?

Opracowanie i foto:
MARIUSZ KOZAJDA